Weekend Langetabiki

Vorige week ben ik naar de stad (Paramaribo) afgereisd om daar gesprekken te voeren met de coordinator onderwijs binnenland en de EBS (EnergieBedrijven Suriname). Voor mijn stage zijn dit zeer koersbepalende gesprekken. Met de coordinator onderwijs binnenland had ik vanuit Moengo contact gemaakt dus wist ik dat ik daar welkom was. Bij EBS, het energiebedrijf van Suriname, was dit anders. De bereikbaarheid van dit bedrijf is telefonisch al een ramp maar wanneer je dan eindelijk iemand te pakken krijgt ‘is deze informatie bedrijfsgeheim’ of ‘valt het buiten hun verantwoordelijkheden hier mededelingen over te doen. Of een goede derde is ook’daar weet ik echt niets van’. Enige mogelijkheid deze impasse te doorbreken was hoog in te zetten. Dus ik begaf me naar het hoofdkantoor van EBS om daar te spreken met de general manager of planning. Waarschijnlijk verrast dat de Technische Universiteit van Delft onaangekondigd zijn mensen naar Suriname stuurde om daar met EBS te praten over ‘de ontwikkeling van gebieden in het binnenland op het niveau van elektriciteitsvoorzieningen’ werd ik uiteindelijk naar het gezochte directielid gebracht. Fase 1 was geslaagd, ik was binnen. De tweede fase, het gesprek, ging een stuk gemakkelijker toen bleek dat zijn zoon ging studeren in Amsterdam. Doordat ik wel wat lijntjes voor zijn zoon wilde uitwerpen voor een kamer was hij wel bereid wat informatie over de situatie rond Moengo aan mij te overleggen. Met deze belangrijke informatie ga ik nu een volgende fase van mijn stage in.

Na dit midweekse bezoek aan Paramaribo ben ik dit weekend naar Langetabiki (of Langetabbetje) geweest. Luitjes, een man werkzaam als controller in een van de bauxietmijnen, kon een four-wheel-drive meekrijgen van zijn werk wat Langetabiki enigzins bereikbaar maakte. Na een rit van 3 uur over 90 kilometers kwamen we aan bij de oevers van de rivier de Marowijne. Hier konden we over naar Langetabiki-eiland. Op dit eiland leeft een hechte gemeenschap die daar sinds de burgeroorlog gevestigd is. Het ultieme Surinaamse leven wordt hier goed benaderd. Om te eten vangt men vis. In de Marowijne-rivier stikt het van de vis dus dat kost gelukkig niet al te veel moeite. Daarnaast eet men veel vruchten. Deze groeien aan de bomen op het eiland. Een letterlijke trap tegen de boom levert een regenvloed aan vers fruit op. Om te drinken vangt met regenwater op. Dit stroomt vanaf de daken in grote tonnen waar onderin een kraantje zit. Wanneer men naast deze behoeften nog iets wil hebben wordt er gehosseld. Hosselen is een beetje bijverdienen. Dit kan door vis of fruit te verkopen, mensen over te varen, goederen of olie te smokkelen. Langetabiki ligt op de grens van Suriname met Frans-Guyana. Omdat de prijzen daar Europese niveaus aannemen is het smokkelen van goederen en vooral olie een lucratieve handel. Olie, diesel en benzine gaat wel 3 keer over de kop in het boottochtje van 3 minuten.

Het was een relaxed weekend op dit eiland. Zaterdag bij het vallen van de avond hebben we visnetten uitgezet in de rivier. Na een heerlijk avondje met meegebrachte biertjes konden we slapen in onze hangmatten die we op het eiland konden ophangen. ‘s Morgens gingen we kijken wat de vangst was geworden. Tot onze verbazing was een nacht genoeg om de netten te doen uit te puilen van de vis. We hadden wel 40 vissen, waaronder kubi, spikri katti en anjumara (Surinaamse delicatesse). Anjumara is zo gewild dat het te vergelijken is met het vangen van een barende steur waar het kaviaar ongeveer uitspuit. Zo blij was Luitjes in ieder geval met de vangst van anjumara. Daarnaast hadden we ook piranha’s in onze netten. (zie ook foto’s) De preditor van de Amazone had zich al tegoed gedaan aan een aantal vissen in onze netten zodat we half opgevroten exemplaren naar boven haalden. Bij terugkomst op het eiland gaven we de kapitein van het eiland een paar vissen, de vrouw van de hut waarin we sliepen een paar vissen, we hielden er een paar voor ons zelf en zo kreeg de hele vangst een bestemming. Vervolgens heb ik met Luitjes de vis staan schoonmaken en de ingewanden eruit gehaald. Ietwat onsmakelijk om te zien dat op de plek waar jij de vissen leeg staat te trekken 2 minuten erna iemand de afwas doet, maar ach… Uiteindelijk was een van de vissen ons ontbijt en is de rest mee naar Moengo gegaan in de koelbox.

‘s Middags was er nog een seremonie die heel mooi geweest schijnt te zijn. Toen lag ik echter mijn nieuwe hangmat nog eens uit te testen. Aan het eind van de middag zijn we weer terug naar Moengo gegaan. Weer 90 km over latoerietwegen vol kuilen en na het onweer ook vol omgevallen bomen. Het was weer een mooi weekend.

Kees