Moengo

In Moengo staat de Barronschool waar ik stage loop. Om jullie een indruk te geven hoe dat eruit ziet nu een impressie van dit stadje.

De omgeving van Moengo is een bauxietrijk gebied. Bauxiet is het hoofdbestanddeel van aluminium. In 1919 kreeg Suralco de concessie om dit gebied te gaan exploiteren. Om de werknemers onderdak te bieden werd het staffdorp gebouwd. In dit dorp was sociaal aanzien gelijk aan de functie die je bekleedde. De directie woonde ik grote, over het algemeen witte, woningen. En naarmate je lager op de ladder stond, werd je woning kleiner. Er werd zelfs verschil gemaakt tussen maand-, week- en dagloners. Zo groeide met de activiteiten in de mijn ook het dorp. Alles werd aangelegd, onderhouden en weer afgebroken door de Suralco. Toen het dorp ook een verbinding over land met Paramaribo kreeg ontstond er ook bedrijvigheid buiten Suralco om. Al blijft de aanwezigheid van de mijn zijn stempel drukken op de gemeente. Wanneer de diensten in de mijn wisselen, drie keer per dag, gaat er door het hele dorp een luide toeter af. Dit gebeurt nog steeds elke dag.

Voor de burgeroorlog woonden hier voor het overgrote deel (80%) Javanen. Deze zijn tijdens de oorlog op een enkeling na gevlucht naar Paramaribo. Moengo werd door Ronnie Brunswijk in zijn strijd tegen Bouterse gebruikt als uitvalsbasis. Brunswijk woont nog steeds in Moengo. Tijdens deze oorlog zijn veel van de door Javanen achtergelaten huizen gekraakt door de Boslan-creolen (bosnegers). Veel Javanen zijn dan ook na de oorlog niet teruggekeerd naar Moengo. Hierdoor is de verhouding dan ook volledig omgedraaid. Creolen zijn in de meerderheid (75%) ten opzichte van de Javanen (20%). Deze omslag heeft nog steeds zijn weerslag op de gemeente. De twee bevolkingsgroepen leven zo veel mogelijk langs elkaar heen.

Wanneer ik met mijn studentenogen naar Moengo kijk, is mijn zicht slecht. Troebel geworden door de tranen die hun weg naar buiten proberen te vinden. ’s Avonds is het als bakra (blanke) te gevaarlijk om je op straat te begeven. Ook de oplossing om dan een taxi te nemen naar het centrum is niet mogelijk. Simpelweg omdat er geen centrum is. Er zijn wellicht drie barretjes. Ik zal er een beschrijven. Het is een rond gebouwtje met tralies voor de ramen. (Deze tralies zijn normaal, ieder huis heeft het voor zijn ramen en deuren.) Wanneer je binnenkomt zie je kale stenen muren waarop de kleur grijs overheerst. In de ruimte staan een aantal plastic tafels en stoelen type Nederlandse camping in Zuid-Frankrijk. De bar is aan een zijkant geplaatst. Boven de bar (eveneens van steen) zijn wederom tralies geplaatst. Bij een verweerde Chinees aan de andere kant van de tralies kun je bestellen. De bestelling retourneert hij met een bedrag. Wanneer je dit bedrag door de tralies heen hebt kunnen geven krijg je je drankjes. Dit systeem wordt waarschijnlijk op veel plekken in de wereld toegepast maar op mijn Europese sfeermeter scoort dit toch vrij laag.

Ik breng mijn avonden dan ook door bij de familie waar ik mijn kamer huur. Hier mag ik graag een boekje lezen in de hangmat. Ik stop Surinaams veel tijd in het eten. ’s Avonds kan ik nog wat werken aan mijn stage en plan ik de weekenden vol. Want in het weekend, is er buiten Moengo genoeg te doen. Vorig weekend ben ik, zoals jullie hebben kunnen lezen naar Paramaribo geweest. Aankomend weekend gaat de tocht naar Langetabbetje en Stoelmanseiland. Samen met vriend Luitjes, die werkt in de mijn, gaan we daar heen. Het is een gebied wat in de jungle gelegen is. Het is alleen met de boot te bereiken. Hangmat mee en varen…

Ik hou jullie op de hoogte.

Aboeng