Weekend Paramaribo

Sinds Suriname haar ruimtevaartplan heeft stilgezet vliegt Henkie niet meer door de atmosfeer maar over de oost-west verbinding van Moengo naar Paramaribo. Henkie is onze vaste taxichauffeur, de vader van een van de docenten van de Barronschool, en bracht ons dit keer naar Paramaribo. We brachten het weekend door bij Maurice, een Nederlandse stagiair bij een van de bosbouwbedrijven die Suriname rijk is. (We is in dit geval met Jan-Willem, de andere Nederlandse jongen die werkt op de Barronschool) Vorig weekend ben ik onder andere met Maurice naar Frans-Guyana geweest en dit weekend was zijn laatste. Hij had een afscheidsdiner gepland met alle mensen die hij had leren kennen in zijn 3 maanden Suriname. Kirsten, Lobke, Inge, Berendien, Jacintha, Gea, Karien & Job. (Op een of andere manier trekt Suriname veel Nederlandse vrouwen... ) Job was de huisgenoot van Maurice. De meisjes waren allen stagiaires bij de meest uiteenlopende instellingen, van het Surinaams jeugdjournaal tot waterzuivering in binnenlandse dorpen. Het was een leuk gezelschap waarmee ik, samen met JW en Maurice, een topweekend heb gehad. Laten we zeggen dat het ritme dat ik doordeweeks had opgedaan in Moengo weer terug bij af is.

Nu heeft Paramaribo natuurlijk veel meer te bieden dan alleen een goed nachtleven. We wilden naar het slavernijmuseum maar dat bleek in het weekend gesloten. Logisch natuurlijk… wie werkt er nu in het weekend? We zijn vervolgens naar het zwembad geweest, het historisch houten centrum van de stad en de grote overdekte markt. Daar hebben we alles gekocht om zelf roti’s te maken. Een roti is een soort pannenkoek met daarin een vulling van aardappel. (Hier in Suriname is het aardappel in andere delen van de wereld wordt het ook met rijst gedaan.) Daarnaast hadden we ook aardappel met kouseband, courgette met allerlei vruchten waar ik de naam niet van weet en 3 kilo zelfgepelde garnalen in kerriesaus. De roti’s samen met het andere eten zorgden voor een Surinaams gedekte tafel, veel eten voor weinig personen. Je kan immers maar nooit weten of er nog iemand binnenkomt die nog niet gegeten heeft. Ik moet zeggen dat het Surinaamse leven steeds meer begint te wennen. Het verschil tussen Moengo en Paramaribo is groot maar beide hebben hun charmes. Later deze week zal ik meer vertellen over Moengo.

Tot zover mijn tweede weekend.