Mien en Giman

Ik heb jullie verteld over Moengo. Hoe dit stadje in elkaar steekt, hoe dit zo gekomen is en hoe de toekomst eruit ziet. Deze keer zal ik jullie vertellen over een heel klein stukje van Moengo, Ridoewanstraat 48 om precies te zijn. Sinds mijn aankomst in Suriname huur ik hier een bescheiden appartement bij een ouder Javaans koppel, Mien en Giman. Mien is onlangs 67 geworden, Giman is 70. Mien heeft een jaar of 30 in Nederland gewoond en geniet daarom nog steeds van een AOW in euro’s. Giman is een gepensioneerd medewerker van Suralco. Hij werkte op een baggerschip op de Cottica-rivier. Deze rivier moest verbreed en uitgediept worden om het vervoer van bauxiet per schip mogelijk te maken.

Op het perceel aan de Ridoewanstraat 48 staat een hele verzameling aan gebouwtjes. Allereerst het huis van Mien en Giman. Daar tegenaan is het Javaanse kerkje gebouwd. Giman is voorganger van een kleine Javaanse geloofsgemeenschap welke nog grote overeenkomsten heeft met het originele geloof zoals de Javanen dat meegenomen hebben tijdens de slavernijperiode. Doordat er een paar keer per week dienst wordt gehouden komt er vaak veel volk over de vloer. Aan de andere kant van het huis van Mien en Giman staat het appartement van Jan-Willem, de kookplaats van Mien en het huisje van Johan. Op het appartement van Jan-Willem is het appartement waar ik in zit gebouwd. En tussen al deze gebouwtjes in is een groot met golfplaten overdekt tussengedeelte. Dit is de centrale plaats voor eigenlijk alles. Er wordt hier gekookt, gegeten, kerkgangers en andere visite ontvangen, de was hangt er uit, het is de garage en gamalan oefenplek allemaal tegelijk. Daarnaast is het ook de woonplaats van een deel van de vele huisdieren die hier rondwandelen. ‘waak’hond Boogie, de schildpad, de katjes, Raki de ara, Dewi is een gewone papegaai, wat kippen en sinds kort een hele batterij kuikens. Zoals ik al eerder verteld had, is het van levensbelang een huisdier genoemd te worden in plaats van een gewoon dier. Huisdieren leven namelijk en gewone dieren eindigen in de pan. Een van de kippen heeft de onwaarschijnlijke stap van dier naar huisdier weten te maken. Ze werd gekocht als slachtkip maar doordat ze haar pootje brak en niet meer kon lopen werd het ineens zielig om deze kip te slachten. De eerste keer dat ik dit hoorde kon ik het eigenlijk niet geloven. Het feit dat Mien bezig was met het afhakken van de koppen van gezonde kippen had er denk ik iets mee te maken. De bewuste mevrouw kip resideert inmiddels op een kussentje met een overvloed aan graan binnen pik-bereik. Een slachtkip die zal sterven aan de gevolgen van ouderdom…

Verder naar achteren zijn er nog twee delen van het perceel. Het eerste deel is waar een aantal vruchtdragende bomen staan. Hier haalt Giman fruit vandaan. Mocht een boom naar zijn zin te weinig vruchten geven dan gaat de hower erin. ‘Een boom die geen vruchten geeft is het zonlicht niet waard’, zie daar maar eens tussen te komen. In dit deel lopen ook eenden, kalkoenen en wederom kippen. Nog verder naar achter kom je op het zogenaamde ‘kostgrondje’, een term die uit de plantagetijd is overgebleven. Hier verbouwen Mien en Giman van alles. Pinda’s, kousenband, allerlei eetbare gewassen die uiteindelijk in de eigen pan zullen belanden. Dat hier wat uren werk inzit is te begrijpen. Hele dagen werken deze oudjes zich uit de naad op hun kostgrondje. De verkleinende vorm is trouwens niet echt van toepassing op deze lap grond die qua oppervlakte niet onderdoet voor een voetbalveld.

Ik ga maandag mijn laatste week Moengo in. Eind van deze week vertrek ik naar Paramaribo om van daar uit meer van Suriname te gaan zien. Mijn stage is hier dus bijna op zijn eind. Ik hou jullie op de hoogte.